Denk daar maar eens even over na!

We zitten in #deCaravan. Zij net 18j en ik best al een tijdje 52.

Ik wijs haar op haar erg actieve hoofd. Haar denker staat niet stil en ze dropt de ene gedachte na de andere op tafel. Het gaat een tijdje door en er lijkt nog heel wat 'klaar' te zitten. Ik voel me een beetje overdonderd en vraag haar om even adem te halen en te voelen wat al die gedachten met haar doen.

Haar gelaatsuitdrukking laat me in de lach schieten, deze vraag had ze nog niet gehad.

Ze wist er zelfs geen antwoord op te bedenken. 'En dat gebeurt me nooit' zegt ze als ze ongerust haar hoofd schud en haar wenkbrauwen fronst.

Ik stel haar gerust. Want:

Om te beginnen ben ik bij mijn caravankinders (mijn coachees) berucht om de vragen die ik stel: ze zijn raar, anders, dieper, ongewoon ... Ik stel dus lastige en moeilijke vragen. Dat ligt niet aan haar, dat is wat ik doe.

En tsja, ik ben best wel nieuwsgierig en vraag alles wat in me opkomt. (dat doen niet zo veel grote mensen, die denken er vaak het hunne van en vergeten te dubbelchecken met de jongeren of het wel klopt wat ze denken)

En ik vraag regelmatig om 'even stil te staan en te voelen'. Nog zo'n rare vraag. Want daarop weten ze geen antwoord te verzinnen.

Niet omdat ze niet kunnen voelen hoor, wel omdat ze het niet gewoon zijn om te voelen.

Hoe dikwijls krijgen kinderen, jongeren en adolescenten te horen 'Denk daar maar eens over na' (met of zonder uitroepteken).

En ik bedacht me daar terplekke dat ik het zelfs al hoorde in de kleuterklas, waar een kind van 4 op de 'denkstoel' moest gaan zitten om na te denken over wat er net daarvoor gebeurd was. (hij had een ander kindje geslagen)

kleuter op een denkstoel

 Ondertussen wéét ik dat een kind van 4 niet over zijn eigen gedrag kan reflecteren ... en dat een denkstoel in een kleuterklas dus geen zin heeft #kleinezucht. Wat er niet gebeurde was in gesprek gaan over wat de juf gezien had.

Deze 18-jarige dame knikt fanatiek. Ze had inderdaad al vaak te horen gekregen 'dat ze moest nadenken over...' vanalles en nogwat.

Toen bedacht ik luidop dat ze gewoon deed wat er haar (van jongs af aan) geleerd was om te doen, keek ze opgelucht. Haar 'nadenken' was niet langer hààr fout.

Het was gedrag dat ze geleerd heeft. (En alles wat we AANleren, kunnen we ook weer AFleren)

Want braaf/flink/lief... als ze is, deed ze telkens wat men haar vroeg. Natuurlijk gaat ze dan nu bij elke beslissing die ze moet nemen, goed nadenken. Natuurlijk draait haar hoofd overuren net wanneer ze wil gaan slapen. Natuurlijk komt ze met hele verhalen binnen in #deCaravan en natuurlijk denkt ze zoveel dat er bij het krijgen van een toets een error opkomt. En natuurlijk valt ze stil als ik haar vraag hoe het voelt om zoveel na te denken.

Want hoe het voelt om zoveel na te denken, dààr had ze nog niet over nagedacht.

We deden een experiment:

Denk heel erg goed na, maakt niet uit waarover. Luister dan naar de vragen die Vicky stelt en probeer er zo goed mogelijk op te antwoorden.

Merk op hoeveel je nog nadenkt, terwijl je met de (rare) vragen van Vicky bezig bent.

Conclusie die ze maakte:

Wanneer ik écht goed aan het voelen ben, kan ik niet nadenken.

En dat is meteen de tip die ze meeneemt naar haar volgende toets/examen.

Ik voel hoe ik hier zit. En alles mag er zijn terwijl ik voel, ik hoef er niets aan te veranderen.

Ik ben echt heel benieuwd hoe dit experiment meevalt voor haar.

examenstress, piekeren, black-out